آمدی خواندی برایم

قصه ی تلخ جدایی

مانده ام سر در گریبان

بی تو در شب های غمگین

بی تو باشد همدم من

یاد پیمان های دیرین

آن گل سرخی که دادی

در سکوت خانه پژمرد

آتش عشق و محبت
 

در خزان سینه افسرد

کنون نشسته در نگاهم

تصویر پر غرور چشمت

یک دم نمی رود از یادم

چشمه های پر نور چشمت

آن گل سرخی که دادی

در سکوت خانه پژمرد

 مثل آن روز نخست گرم و آبی و پر از مهر ، به ما می خندد !

بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید

و در آن باز کسی می خواند: که خدا هســـت، خدا هســـت